Διαδικτυακοί φίλοι

\
foto by Julie de Waroquier

Οι διαδικτυακοί φίλοι είναι μια καινούρια ηθική ψυχαγωγίας, ένα νέο μοντέλο σχέσεων. Μοιάζει σαν ένα σύστημα διαλογής που μας επιτρέπει να απομονώσουμε έναν πυρήνα τέρψης μέσα στους κόλπους της καθημερινής μας ζωής που δεν είναι ούτε υπερβολικά δυνατός, ούτε υπερβολικά αδύναμος και μοιάζει σαν να μην έχει καμμιά αρνητική συνέπεια, και μας προωθεί σε ένα σύμπαν ευχάριστων εντυπώσεων. Και έτσι η ανταλλαγή ιδεών και μυστικών, η ανταλλαγή ψυχολογικών χαδιών μέσα από τα likes, γίνονται αντικείμενα μιας ανάλαφρης οικειότητας αφού εκ των πραγμάτων υπάρχει ένα διακριτικό τείχος που δημιουργεί ένα συναισθηματικό αντισηπτικό περιβάλλον, ένα αντικραδασμικό μαξιλάρι που προστατεύει από την τραχύτητα και τη σκληρότητα του αληθινού κόσμου.
Η αλήθεια είναι ότι ενώθηκαν μέσω του διαδυκτίου άνθρωποι από διαφορετικά μέρη του πλανήτη που δεν επρόκειτο να συναντηθούν ποτέ. Αυτό στην αρχή φάνταζε σαν μια ακόμη ελευθερία που η παιδική αφέλεια μας έκανε να πιστεύουμε ότι αυτοί οι δύο κόσμοι, ο φανταστικός και ο πραγματικός θα μπορούσαν να συνυπάρχουν πλάι πλάι χωρίς να αλληλομολύνονται, Εμοιαζε σαν ένας σύγχρονος παράδεισος που οι απαγορευμένοι καρποί του δεν ήταν φανεροί. Ετσι αρχίσαμε να τον υπερκαταναλώνουμε και να αγγίζουμε τα άκρα, που σημαδεύουν το όριο πέρα από το οποίο τελειώνουν τα αγαθά και αρχίζει η ματαίωση. Η σύγχρονη εικονική πραγματικότητα ίσως να μαρτυράει μια βούληση για εξαϋλωση του κόσμου και κατάργηση των ορίων του χώρου και του χρόνου. Ανοίγει μια άλλη διάσταση στις ανθρώπινες σχέσεις, που ίσως να καταπραύνει τη μοναξιά ίσως όμως απλά να την παραδέχεται. Αυτή η εικονική πραγματικότητα επιθυμεί να μετατρέψει τις ανθρώπινες σχέσεις σε ένα λείο ιμάντα όπου διαβαίνουν σε αυτόν με ευκολία ευκίνητες σκιές που μας υπόσχονται την τέρψη χωρίς τα δεινά και τις συγκρούσεις του αληθινού κόσμου. Η ουτοπία ενός κόσμου αλάφρωσης που επιτρέπει τη χαρά αποφεύγοντας κάθε τι δυσάρεστο, η ζωή γίνεται παιχνίδι χωρίς το βάρος της πραγματικότητας και η επιθυμία για σύνδεση ξεπερνά όλες τις δυσκολίες και βυθίζεται στη μαγεία του παραμυθιού.
Ισως επιστρέφοντας στην πραγματική ζωή παραμένουμε στοιχειωμένοι από όλους αυτούς τους φόβους που προσπαθούμε μέσα από την εικονική πραγματικότητα να εξορκίσουμε, Μας τραβούν από το μανίκι και μας θυμίζουν ότι μπορεί να μας επιτεθούν. Η καταστροφή της αυταπάτης ίσως να είναι μια πόρτα πλούσια σε θαύματα. ίσως χρειάζεται να πάρουμε ξανά το δρόμο για την αληθινή ζωή και να μπορέσουμε να εξορκίσουμε όλες τις κακοποιές δυνάμεις που βρίθουν μέσα στις χαραμάδες των φόβων και της απάθειας μας. Γιατί μόνο μέσα στην αληθινή ζωή μπορείς καθώς στρίβεις στη γωνία του δρόμου να νιώσεις ότι σε κατακλύζει ξαφνικά μια αίσθηση ευτυχίας επειδή μόλις κατάπιες ένα κομμάτι αργοπορημένου απογευματινού ήλιου, που συνεχίζει να φλέγεται μέσα σου στέλνοντας μικρές δέσμες σπινθύρων σε όλη σου την ύπαρξη.

Σας φιλώ και εις αύριο με υγεία

Είμαι εδώ μαζί σου αυτή τη στιγμή και είναι το μόνο μέρος που θα ήθελα να βρίσκομαι

Υπάρχουν κάποιες στιγμές στη ζωή μας που δεν τις ξεχνάμε γιατί βλέπουμε τον εαυτό μας σαν τρίτοι και ξαφνικά ξεπετάγονται μπροστά μας κάποιες συνειδητοποιήσεις άγνωστες σε μας μέχρι εκείνη τη στιγμή που μας μετατρέπουν σε άτομα που αφυπνίζονται από ένα απατηλό όνειρο και βλέπουμε πως κάτι μέσα μας έχει αλλάξει καθώς κολυμπάμε στον αχανή ποταμό της εξέλιξης. Είναι κάποια δευτερόλεπτα αφύπνισης που μας βγάζουν από την κιβωτό – φυλακή που ζούμε παρασυρμένοι από τον ποταμό των συνηθειών και μιας χωρίς επίγνωση καθημερινότητας.

Θυμάμαι λοιπόν μια πολύ ζεστή μέρα του προπέρσυνου καλοκαιιού που πήγα στοσπίτι των γονιων μου… Θα ανοίξω εδώ μια παρένθεση και θα πω οτι για πολλά χρόνια σχεδόν όλη μου τη ζωή το σπίτι μου από το σπίτι των γονιών μου απείχε μόλις λίγα λεπτά με τα πόδια. Το 2006 ματακόμησαν κοντά στον αδερφό μου και έτσι η απόσταση μεγάλωσε και έγινε 15 λεπτά με το αυτοκίνητο αν δεν είχε κίνηση και ένα μισαωράκι αν είχε. Οταν ξεκινούσα να πάω στους γονείς μου ο πατέρας μου απο την ανυπομονησία του μου τηλεφωνούσε για να με ρωτήσει σε πόση ωρα θα φτάσω. Μερικές φορές, αλλά τώρα που το θυμάμαι νιώθω ενοχές αγανακτούσα και έλεγα: μπαμπά μου κρατάω τιμόνι δεν είμαι πιλότος, αλλά από μέσα μου έλεγα έλεος πιά !!!γιατί αισθανόμουν πιεσμένη. Κάθε φορά, μα κάθε φορά Άνοιξη, Καλοκαίρι, Φθινόπωρο, Χειμώνα (γεμίζουν δάκρυα τα μάτια μου τώρα που το σκέφτομαι), με οποιαδήποτε θερμοκρασία στεκόταν στη βεράντα και με περίμενε. Αλλά το πιο σημαντικό δεν ήταν αυτό ήταν ότι είχε ένα χαμόγελο σαν να με έβλεπε πρώτη φορά μετά από χρόνια … Αυτό το χαμόγελο που είχει τρυφερότητα, αγάπη καλωσόρισμα, θαυμασμό, καλοσύνη, προστατευτικότητα, δύναμη και αγνή χαρά…. αυτό το χαμόγελο που έκανε τα μάτια να επεκτείνονται σαν δάση.

Έτσι λοιπόν και εκείνη τη μέρα που έψηνε ο ηλιος το ψωμί από τη ζέστη με περίμενε μέσα το λιοπήρι με αυτό το μεγαλοπρεπές χαμόγελο, τον φίλησα και μετά σκαρφάλωσα από τα κάγκελα, δεν μπήκα από την πόρτα για να κάνω έκπληξη στη μάνα μου που κοιμόταν στον καναπέ. Αυτό το σκαρφάλωμα από τα κάγκελα το έκανα συχνά το καλοκαίρι (το σπίτι τους ήταν ισόγειο με κήπους γύρω γύρω) και μάλιστα μια Κυριακή πήγα εκεί που δεν με περίμεναν και πάγωσαν όταν με είδαν γιατί τους τσάκωσα να τρώνε όλα τα απαγορευμένα για την υγεία τους και μάλλον η παρουσία μου τους έκοψε την όρεξη και ήταν η μόνη φορά που δεν θα έλεγα ότι χάρηκαν που με είδαν …
Ξύπνησα λοιπόν τη μητέρα μου και εκείνη κλασσικά αρχισε να με ρωτάει τι θα ήθελα να μου φτιάξει να φάω, να πιω και τέτοια μαμαδίτηκα. Μετά από λίγο πίναμε όλοι μαζί καφέ, μιλούσαμε και ξαφνιικά εγώ λέω: Αχ πως θα ήθελα να ήμουν σε μια παραλία τώρα !!!!! Και τότε ο μπαμπάς μου λέει: Εγώ πάντως είμαι εδώ μαζί σας αυτή τη στιγμή και είναι το μόνο μέρος που θα ΄θελα να βρίσκομαι, πουθενά αλλού παρά μόνο εδώ και με κανέναν άλλο παρά μόνο με σας. Ποτέ μα ποτέ σε όλη μου τη ζωή δεν είχα ακούσει πιο μεγάλη κουβέντα αγάπης. Τίποτε πιο όμορφο … τίποτε πιο πλήρες… τίποτε που να εκφράζει καλύτερα την αγάπη !!!
Από εκείνη η στιγμή σαν να άναψε ένα πολύ δυνατό φως μέσα στη συνειδητότητα μου. Εκείνο το καλοκαίρι ήταν το τελευταιο του πατέρα μου και το προτελευταίο της μάνας μου. Απο εκείνη τη στιγμή έλεγα πάντα αυτή τη φράση στους γονείς μου ακόμη και την ημέρα που τους είδα και τους αποχαιρέτησα για τελευταία φορά.

Αυτό θέλω να ακούσω όλοι μας αυτό θέλουμε να ακούσουμε όταν είμαστε θλιμμένοι, όταν μοιραζόμαστε τα συναισθήματα μας με τους άλλους, όταν μιλάμε για τις αγωνίες και τα όνειρά μας, όταν μοιραζόμαστε τη χαρά και τον ενθουσιασμό μας ή όταν απλά καθόμαστε με κάποιον, έχουμε ανάγκη από αληθινή παρουσία.
Αυτό θέλω και όλοι μας αυτό θέλουμε. Να συναντιόμαστε σε εκείνα τα μέρη που η καρδιά αντηχεί την αγάπη, να μη συναντιόμαστε μηχανικά η από υποχρέωση, αλλά από αληθινή αγάπη και επίγνωση.

Ναι!!!! είμαι εδώ μαζί σου αυτή τη στιγμή και είναι το μόνο μέρος που θα ήθελα να βρίσκομαι και όταν το συνειδητοποιώ αυτό νιώθω εκείνο το σπάνιο συναίσθημα, σαν να περπατώ σε ένα κόσμο που δεν έχει βαρύτητα, το σώμα μου χάνει τη μάζα του και αιωρείται στο σύμπαν.

Σας φιλώ και εις αύριο με υγεία

Αληθινά ψέμματα

Ενας από τους τρόπους με τους οποίους οι περισσότεροι άνθρωποι στερούν από τον εαυτό τους την αγάπη μέσα στις σχέσεις είναι η δέσμευση. Αυτό φαινομενικά είναι παράδοξο γιατί έχουμε διδαχτεί πως η δέσμευση αυξάνει την αγάπη. Οταν κάποιος αγαπάει έχει μια επιθυμία να κρατήσει αυτόν που αγαπάει κοντά του. Αυτό το κάνει μέσα από τη δέσμευση γιατί μέσα από αυτήν εξασφαλίζει τη σιγουριά του ότι ανήκει ο ένας στον άλλο. Και ύστερα έρχεται ο γάμος σαν μια επισφράγιση αυτής της δέσμευσης.
Μέσα από αυτή τη γοητευτική διαδικασία προβάλλονται οι απαιτήσεις: Συμμορφώσου με τις ανάγκες και τις επιθυμίες μου, κάνε με να νοιώσω ολοκληρωμένος, μόνο εσύ μπορείς, προσπάθησε να μην κάνεις όλα αυτά που με ενοχλούν, και πολλά άλλα τέτοια. Με αυτούς τους τρόπους ο καθένας προσπαθεί να κατακτήσει το σώμα και την ψυχή του άλλου να δημιουργήσει έναν κόσμο του εμείς οι δύο σε έναν κόσμο ερμητικά κλειστό.

Ξέρω κάποιον που ήταν παντρεμένος πάρα πολλά χρόνια. Μια μέρα είδε ένα φορτηγό έξω από το σπίτι του και ρώτησε τη γυναίκα του γιατί είναι αυτό το φορτηγό είναι έξω από το σπίτι μας; Σε εγκαταλείπω του είπε εκείνη. Διάλεξε ποιά πράγματα θέλεις να κρατήσεις. Αργότερα εκείνος αποκάλυψε ότι δεν υπήρχε καμιά επικοινωνία ανάμεσα τους τα τελευταία χρόνια.

Μια κυρία έχει τελειώσει το γεύμα της στο εστιατόριο ενός ξενοδοχείου και ζητάει το λογαριασμό. Ξαφνιασμένη η σερβιτόρα της λέει: Χρέωσα το φαγητό σας στο λογαριασμό του κυρίου που καθόταν δίπλα σας, του ανθρώπου που μόλις έφυγε. Γιατί το έκανες αυτό; ρώτησε η κυρία, ούτε που τον γνωρίζω τον κύριο, δεν έχω ξαναδεί αυτόν τον άντρα ποτέ στη ζωή μου. Συγνώμη είπε η σερβιτόρα αλλά εσείς οι δύο δεν μιλήσατε καθόλου ο ένας στον άλλο και υπέθεσα ότι είστε παντρεμένοι.

Αυτό είναι ένα ανέκδοτο που στην πραγματικότητα αποκαλύπτει ένα πολύ συνηθισμένο φαινόμενο. Μια έρευνα που έγινε σε 40000 παντρεμένα ζευγάρια αποκάλυψε ότι ο ένας μιλούσε στον άλλο περίπου 20 λεπτά την εβδομάδα.

Αν η δέσμευση ήταν αποτελεσματική τότε οι άνθρωποι θα ολοκληρώνονταν με τη συμβίωση. Το ερώτημα είναι πως να διατηρήσει κανείς την πίστη και την αφοσίωση στη σχέση χωρίς να υποκύψει στη δυσαρέσκεια και στη δέσμευση; Ισως με μια κατάσταση μη δέσμευσης που δεν έχει να κάνει καθόλου με την αδιαφορία. Η μη δέσμευση οδηγεί σε μια κατάσταση ελευθερίας η οποία αυξάνει την αγάπη και οδηγεί σε μια κατάσταση βαθιάς και ουσιαστικής επικοινωνίας σε όλα τα επίπεδα. Γιατί η αληθινή αγάπη βασίζεται στο πνεύμα και το αληθινό νόημα της είναι το να μπορούμε να δώσουμε στο αγαπημένο μας πρόσωπο την ελευθερία να μη είναι σαν εμάς χωρίς να του ζητάμε να συμμορφώνεται με τον τρόπο που εμείς βλέπουμε τα πράγματα. Αγαπώντας αληθινά γνωρίζουμε ότι ο κάθε άνθρωπος στην ουσία του είναι ένα πνεύμα ελεύθερο και απεριόριστο που δεν μπορεί να φυλακιστεί. Η αληθινή αγάπη μας επιτρέπει στο να παραιτηθούμε απο οτιδήποτε μας την στερεί και να καλλιεργήσουμε όλα αυτά που προέρχονται από εκείνη.

Σας φιλώ και εις αύριο με υγεία.

Η νοημοσύνη του νου και η νοημοσύνη της καρδιάς

Μέχρι τώρα η νοημοσύνη μετριόταν με έναν συγκεκριμένο τρόπο που στηριζόταν κυρίως στην νοημοσύνη του νου το γνωστό σε όλους μας IQ.
Το σκεπτικό ήταν ότι έχοντας ένα άτομο υψηλό δείκτη νοημοσύνης (IQ) μπορούσε να πετύχει σε κάθε τομέα της ζωής του. Με τα χρόνια όμως αυτή η θεωρία που είχε ήδη εδραιωθεί γερά στο κόσμο άρχισε να φαίνεται ότι δεν ανταποκρινόταν στην πραγματικότητα. Υπήρχαν άτομα με υψηλό δείκτη νοημοσύνης που τα έκαναν θάλασσα. Τι ήταν αυτό που δεν πήγαινε καλά; Αυτά τα άτομα δεν είχαν αναπτυγμένη τη συναισθηματική νοημοσύνη ή το EQ, δηλαδή τη νοημοσύνη της καρδιάς.

Η νοημοσύνη είναι η ποιότητα και η ποσότητα των παρατηρήσεων που μπορεί να κάνει κάποιος σε κάθε δεδομένη στιγμή καθώς και η ταχύτητα με την οποία επεξεργάζεται τις πληροφορίες. Η συναισθηματική νοημοσύνη είναι ο βαθμός στον οποίο ένα άτομο έχει αυτοεπίγνωση και έλεγχο των παρορμήσεων και των συναισθημάτων του, επιμονή, ζήλο και αυτοενεργοποίηση, ενσυναίσθηση και κοινωνική προσαρμοστικότητα.

Η νοημοσύνη του νου και η συναισθηματική νοημοσύνη δεν είναι δύο ικανότητες που συγκρούονται μεταξύ του, αλλά είναι δύο ξεχωριστές και διαφορετικές ικανότητες. Η συναισθηματική νοημοσύνη δεν μπορεί να μετρηθεί με τεστ και να προσδιοριστεί με ακρίβεια ο δείκτης της συναισθηματικής νοημοσύνης, όπως γίνεται με τη το δείκτη νοημοσύνης.

Eνας άνδρας με υψηλό IQ, είναι φιλόδοξος και παραγωγικός, προβλέψιμος, πεισματάρης, και δεν απασχολείται με ζητήματα που αφορούν τον εσωτερικό του κόσμο. Τείνει επίσης να είναι κριτικός και καταδεκτικός, λεπτολόγος και συνεσταλμένος, άβολος με τη σεξουαλικότητα και την εμπειρία των αισθήσεων, ανέκφραστος, απόμακρος και συγκινησιακά μονότονος και ψυχρός.

Οι γυναίκες με υψηλό IQ έχουν πνευματική αυτοπεποίθηση, εύκολα εκφράζουν τις σκέψεις τους, αξιολογούν πνευματικά ζητήματα κι έχουν ένα ευρύ φάσμα ενδιαφερόντων του πνεύματος και της αισθητικής. Τείνουν επίσης να είναι ενδοσκοπικές , επιρρεπείς στο άγχος, τους στοχασμούς και τις ενοχές και διστάζουν να εκδηλώσουν ανοιχτά το θυμό τους αλλά το κάνουν έμμεσα.
Οι άνδρες με υψηλό δείκτη συναισθηματικής νοημοσύνης είναι κοινωνικά ισορροπημένοι, εκδηλωτικοί και πρόσχαροι, ελεύθεροι από φοβίες και σκέψεις άγχους. Έχουν μια αξιοσημείωτη ικανότητα να αφοσιώνονται σε ανθρώπους και σκοπούς, να αναλαμβάνουν ευθύνες και να τηρούν μια ηθική στάση. Είναι uπονετικοί και τρυφεροί στις σχέσεις τους. Η συναισθηματική ζωή τους είναι πλούσια, νοιώθουν άνετα με τον εαυτό τους με τους άλλους και το κοινωνικό σύμπαν μέσα στο οποίο ζουν.
Γυναίκες με υψηλό δείκτη συναισθηματικής νοημοσύνης είναι θετικές να εκφράζουν ευθέως τα συναισθήματα τους, και να νοιώθουν θετικά απέναντι στον εαυτό τους. Η ζωή γι αυτές έχει νόημα. Είναι εκδηλωτικές και κοινωνικές και εκφράζουν τα συναισθήματα τους κατάλληλα (όχι με ξεσπάσματα). Προσαρμόζονται καλά στο στρες. Η κοινωνική τους ισορροπία τις κάνει να κάνουν εύκολα γνωριμίες. Νοιώθουν άνετα με τον εαυτό τους και είναι ευδιάθετες αυθόρμητες και ανοιχτές στην εμπειρία των αισθήσεων. Σπάνια νοιώθουν άγχος ή ενοχή και σπάνια επίσης βυθίζονται σε περισυλλογή.
Αυτές είναι απαραίτητες δεξιότητες που πρέπει να έχουμε για να καταφέρουμε στη ζωή, για να μπορούμε να χτίσουμε υγιείς σχέσεις και να επιτύχουμε τους στόχους και τα όνειρα μας. Είναι η σφραγίδα ποιότητας του χαρακτήρα που καθορίζει την εξέλιξη, την ισορροπία και την ευτυχία του κάθε ενός μας.

Σας φιλώ και εις αύριο με υγεία

Αλλος τα μοιράζει …

Μιά μέρα ένας φίλος μου έδωσε ένα δολάριο διπλωμένο τρίγωνο για γούρι, σαν ένα μαγνήτη έλξης χρημάτων. Σήμερα για έναν άγνωστο λόγο το ξεδίπλωσα και το παρατήρησα προσεκτικά. Στη μία του πλευρά έχει τον Washington και στην άλλη του πλευρά τη φράση IN GOD WE TRUST, εναποθέτουμε την εμπιστοσύνη μας στο Θεό. Νομίζω ότι αυτό είναι το νόημα κάθε νομίσματος. Καθώς είδα το δολάριο ο συνειρμός μου έκανε τα συνηθισμένα του καμώματα και με πήγε στη γιαγιά μου τη μακαρίτισσα, που ήταν μιά ξεχωριστή γυναίκα για μένα το τονίζω για μένα γιατί τα ξαδέρφια μου διαφωνούν. Ήταν λοιπόν ξεχωριστή για μένα, αγράμματη εντελώς, αλλά πολύ καλλιεργημένη, με πολλή αγάπη μέσα της!!! Είχε τρία παιδιά, τον πατέρα μου, το θείο μου και τη θεία μου. Ο μεγάλος της γιός έφυγε στην Αμερική και αυτός ήταν ο καημός της. Θυμάμαι όταν στέλναμε γράμμα στον θείο μου, αυτό ήταν μια ολόκληρη ιεροτελεστία. Ο παππούς καθόταν στο τραπέζι που είχαν στο δωμάτιο τους με ένα βλέμμα σοβαρό για να μην επιτρέψει στα δάκρυα να ανέβουν από την καρδιά του, και αφού έγραφε τα δικά του μετά η γιαγιά του υπαγόρευε και εκείνος έγραφε τα δικά της λόγια. Υστερα ερχότανε η ώρα της υπογραφής, που είχε πολύ γέλιο γιατί εκείνη δεν ήξερε γράμματα και έβαζε μικρούς σταυρούς που τους έστελνε σαν προσευχές, σαν φυλαχτά και δίπλα έβαζε μικρά ο που τα έλεγε κουλουράκια. Ο παππούς τη μάλωνε γιατί ποτέ δεν ήταν εντελώς στρογγυλά και τα έσβηνε πολλές φορές μέχρι να τα κάνει η γιαγιά όσο μπορούσε καλύτερα. Τα καλοκαιρινά γράμματα κλασσικά είχαν μέσα ένα κομμάτι βασιλικό γιατί ήθελε η γιαγιά να στείλει στο γιό της άρωμα από Ελλάδα. Οταν ερχόταν η ώρα να γραφτεί η σύσταση ο παππούς ήταν πολύ προσεκτικός την τσέκαρε πολλές φορές για να μην κάνει λάθος. Οταν ξεκίνησα αγγλικά η ευθύνη της σύστασης ήρθε στα χέρια μου και την πρώτη φορά που το έκανα απέσπασα από εκείνους ένα βλέμμα που το θυμάμαι ακόμα. Με έβαλαν στην καρέκλα στην οποία πρόσθεσαν ένα ψηλό μαξιλάρι και με κοιτούσαν με υπερηφάνεια και εμπιστοσύνη σαν να ήμουν ο μικρός Βούδας. Η γιαγιά μου ήταν ένας πολύ δοτικός άνθρωπος, ήταν ένας άνθρωπος που νοιαζόταν πολύ για τους ανθρώπους γύρω της. Αντίθετα από τον παππού που ήταν πιό σκληρός. Ηταν πολύ αγαπημένοι μεταξύ τους, οι μόνες τους διαφωνίες ήταν σχετικά με την τάση της γιαγιάς να βοηθάει ανθρώπους που είχαν δυσκολίες. Ο παππούς έλεγε εγώ δεν βοηθάω γιατί πέρασα δυσκολίες και κατοχή. Η γιαγιά έλεγε εγώ βοηθάω γιατί ξέρω τι θα πει πείνα επειδή πέρασα κατοχή. Μια μέρα λοιπόν, από αυτές τις απλές μέρες που συμβαίνει μια απλή ιστορία και χαράζει τη μεγάλη ιστορία η γιαγιά έδωσε χρήματα σε κάποιον και ο παππούς τη μάλωσε λέγοντας της ότι αυτός εκμεταλεύεται τον κόσμο είναι πολύ πλούσιος και εκείνη πολύ χαζή. Τότε η γιαγιά του απάντησε δεν πειράζει ΕΓΩ ΔΙΝΩ ΑΛΛΑ ΑΛΛΟΣ ΤΑ ΜΟΙΡΑΖΕΙ εννοώντας ότι υπάρχει μια δύναμη που είναι πιό μεγάλη από μας που φέρνει πάντα ισορροπία και αποκαθιστά κάθε αδικία. Προφανώς δεν βίωσε φτώχεια γιατί πάντα μπορούσε να προσφέρει ίσως γιατί ήταν συνδεμένη με τη ροή της αφθονίας, έχοντας εναποθέσει την εμπιστοσύνη της στο Θεό.

Σας φιλώ και εις αύριο με υγεία

Ιούνιος

Ο Ιούνιος είναι ένας γενναιόδωρος μήνας με αληθινά δώρα. Οι μέρες είναι και πάλι φωτεινές και ζεστές. Πολλά καινούρια όνειρα αρχίζουν να χορεύουν στο μυαλό μας. Τα χαμόγελα πλαταίνουν, οι καρδιές ανοίγουν, το μήνα αυτό μπορούμε να ανακαλύψουμε για άλλη μια φορά πως αυτό που μας χαρίζει βαθιά και αληθινή ικανοποίηση είναι ο εμπλουτισμός και όχι τα πλούτη της ζωής μας. Καλό μήνα αγαπημένοι μου φίλοι, Καλό Καλοκαίρι με υγεία, φως, αγάπη και ενθουσιασμό !!!!!!

Σας φιλώ και εις αύριο με υγεία