Την πρώτη φορά που είδα την ιστορία του Ιησού στον κινηματογράφο ήταν στην πρώτη δημοτικού και μόλις τελείωσε η σχολική προβολή της ταινίας και πήγα σπίτι είχα πυρετό χωρίς κανένα λόγο παρά μόνο από ότι θυμάμαι από τη στενοχώρια μου. Και από τότε μια σκηνή μου εντυπώθηκε στο μυαλό και ακόμη και τώρα όταν σκέφτομαι τον Χριστό δεν τον σκέφτομαι να διδάσκει η να κάνει θαύματα η να είναι πάνω στο σταυρό, αλλά τον σκέφτομαι στον κήπο της Γεσθημανής να πίνει το τελευταίο ποτήρι της εγκατάλειψης, που ο πόνος του αναπόφευκτου πεπρωμένου και της ανώτερης αναγέννησης ξεσκίζουν την ψυχή του, τότε που μέσα σε μια τελευταία συγκινητική ανθρώπινη ανάγκη παρηγοριάς ψάχνει τους μαθητές του, ζητά λίγη θαλπωρή και λίγη πρόσχαρη αυταπάτη μέσα στην μοναξιά του, τότε που οι μαθητές του κοιμούνται. Είναι ξαπλωμένοι και κοιμούνται. Ολοι αυτοί στους οποίους ο Ιησούς μετέδωσε τις σκέψεις του, ξύπνησε ένα συναίσθημα σαν συγγενή ταλάντωση, μίλησε την ίδια γλώσσα, περιπλανήθηκε μαζί τους και τώρα τη στιγμή του ανυπόφορου μαρτυρίου στρέφεται προς αυτούς τους μοναδικούς συντρόφους, τους μοναδικούς συμπαραστάτες, που είναι τόσο προσιτός τόσο ανθρώπινος, τόσο πάσχων που θα μπορούσε να τους πλησιάσει τώρα περισσότερο από ποτέ άλλοτε, που θα μπορούσε να βρει κάτι σαν παρηγοριά κάτι σαν στήριγμα, στην παραμικρή χειρονομία τους και στον πιο ασήμαντο λόγο τους, μα αυτοί όχι δεν υπάρχουν αυτή τη στιγμή κοιμούνται και ροχαλίζουν. Αυτή η ανατριχιαστική στιγμή μου έχει εντυπωθεί στο νου από τότε που ήμουν παιδί. Τα θεία πάθη είναι ένας συμβολισμός και εκεί βρίσκεται ο πυρήνας της ύπαρξης του καθενός μας, η νίκη του φωτός ενάντια στο σκοτάδι, η νίκη της αγάπης απέναντι στο μίσος, η νίκη του αγαθού απέναντι στο κακό. Το μέλλον είναι αβέβαιο όμως αυτή η μαγική δύναμη της πίστης και της αφοσίωση σε ένα σύστημα ανώτερων αξιών μας οδηγεί στο να περάσουμε από την πύλη του χάους και χρησιμοποιώντας την κόλλα του σύμπαντος, που είναι η αγάπη να συνεχίσουμε το εγχείρημα της δημιουργίας.
Σας φιλώ και εις αύριο με υγεία.
37.972869
23.734724