Μια κάθετη γραμμή επίγνωσης …

Υπάρχει μια παλιά ιστορία που αναφέρεται σε κάποιον που έχει χάσει τα κλειδιά του. Εχει γονατίσει και ψάχνει πολύ ώρα χωρίς αποτέλεσμα. Ο γείτονας του τον βλέπει και αρχίζει κι αυτός να ψάχνει μαζί του. Αφού πέρασε πολύ ώρα χωρίς αποτέλεσμα ο γείτονας του τον ρωτάει: Είσαι σίγουρος ότι εδώ σου έπεσαν τα κλειδιά; Και εκείνος απαντάει: Οχι, αλλά ψάχνω εδώ γιατί εδώ έχει φως ….

Ισως το μεγαλύτερο πρόβλημα μας είναι ότι δεν ξέρουμε ποιο είναι το αληθινό μας πρόβλημα. Οπως και στα μαθηματικά η εκφώνηση του προβλήματος περιέχει τη λύση του έτσι και στη ζωή η αναγνώριση του αληθινού μας προβλήματος μας κάνει να έχουμε διανύσει περισσότερο από το μισό της διαδρομής για τη λύση του. Η αναγνώριση είναι εκείνη που επιτρέπει να κοιτάξουμε κατάματα το αληθινό πρόβλημα.

Οι περισσότεροι άνθρωποι αναζητούν τις λύσεις, εκεί που υπάρχει φως δηλαδή έξω από αυτούς. Ετσι ζουν εξωτερικά επηρεασμένοι αντί να είναι εσωτερικά κινούμενοι. Αναζητούν τις λύσεις σε εξωτερικά γεγονότα και προσπαθούν να δαμάσουν πράγματα τα οποία είναι πέρα από τον έλεγχο τους. Ακόμη κι όταν το καταφέρνουν, αρχίζουν και πάλι από την αρχή σαν τον Σίσυφο που κουβαλούσε εκείνο το βράχο στην κορυφή του λόφου και ο βράχος, ως γνωστόν, μόλις έφτανε στην κορυφή κατρακυλούσε από την άλλη πλευρά και ο Σίσυφος ήταν καταδικασμένος να αρχίζει από την αρχή την αγγαρεία.

Για να λύσουμε ένα πρόβλημα χρειάζονται μερικά πολύ απλά βήματα.
1. Να είμαστε πρόθυμοι να το απελευθερώσουμε. Και θα πει κάποιος: Μα είναι δυνατόν; φυσικά και θέλω να απελευθερώσω τα προβλήματα μου !!! Η αλήθεια είναι ότι πολλοί άνθρωποι έχουν μια ερωτική σχέση με τα προβλήματα τους. Και πολλές φορές ο αγώνας για να τα λύσουν δίνει στη ζωή τους περισσότερο νόημα και από την ίδια τη λύση, που όταν έρθει δεν μπορούν να την απολαύσουν και σπεύδουν να δημιουργήσουν μια νέα πρόκληση. Οταν πήγαινα στο δημοτικό είχα μια φίλη που κάθε μέρα είχε και ένα πόνο. Τη μια μάτωνε η μύτη της, την άλλη πονούσε η κοιλιά της, το πόδι… κάθε μέρα κάτι είχε. Μια μέρα το θυμάμαι σαν να είναι τώρα μου τηλεφώνησε έντρομη και μου είπε δεν είμαι καθόλου καλά σήμερα νιώθω πολύ παράξενα. Της λέω που πονάς; και μου απαντάει: Πουθενά, σήμερα δεν πονάω πουθενά. Ποτέ δεν ξεχνάω αυτή την απάντηση, προφανώς είχε ταυτίσει την ύπαρξη με τον πόνο.

2. Να αναγνωρίσουμε ποιο είναι το αληθινό πρόβλημα.
Πολλοί άνθρωποι δεν έχουν επίγνωση της αλήθειας του προβλήματος και οδηγούνται σε ψεύτικες δραστηριότητες προκειμένου να το λύσουν. Οι ψεύτικες δραστηριότητες τους κάνει να υποφέρουν περισσότερο και να απομακρύνονται από το αληθινό πρόβλημα.
Ξέρω πολλούς που δεν είναι και τόσο ευπρόσδεκτοι στους άλλους και λένε ότι: αυτό που ενοχλεί τους άλλους είναι η έντονη προσωπικότητα μου, με φοβούνται… Και πολλές φορές όλοι ξέρουμε ότι αυτό δεν είναι αλήθεια. Η αλήθεια είναι τους κάνει να νιώθουν άσχημα γιατί τους θυμίζει για ποιο λόγο δεν αξίζει να αγαπούν τον εαυτό τους. Δεν είναι λοιπόν η έντονη προσωπικότητα του το πρόβλημα, αλλά το ότι ότι ο ίδιος δεν νιώθει καλά με τον εαυτό του και το να κάνει τους άλλους να νιώθουν το ίδιο, του δίνει μια αίσθηση υπεροχής και καλύπτει με αυτό τον τρόπο το δικό του έλλειμμα αυτοπεποίθησης και αυτοεκτίμησης.

3. Να αναλάβουμε την ευθύνη. Αυτό είναι πάρα πολύ σημαντικό βήμα γιατί αναλαμβάνοντας την ευθύνη αμέσως παίρνουμε πίσω τη δύναμη μας και από εκεί που αισθανόμασταν θύματα νιώθουμε κύριοι της ζωής μας. Ταυτόχρονα όμως συμβαίνει και κάτι μαγικό, νοιώθουμε ότι αυτή η πρόκληση έχει κρυμμένες ευκαιρίες και τότε είμαστε πρόθυμοι να κάνουμε αυτό που μανιωδώς αποφεύγαμε. Και έτσι συνειδητοποιούμε ότι το κάθε τι που θεωρούσαμε αρνητικό είναι το μισό ενός θετικού που απλά περίμενε από μας μια κάθετη γραμμή επίγνωσης για να μεταμορφωθεί σε θετικό.

Σας φιλώ και εις αύριο με υγεία.

Πάρε το πόδι σου από το φρένο

Αν μπορείς να πιστέψεις σε κάτι τότε μπορείς και να το πραγματοποιήσεις. Η σκέψη είναι εκείνη που δημιουργεί τα πάντα. Οτι υπάρχει γύρω μας δημιουργήθηκε πρώτα σε νοητικό επίπεδο και έτσι πέρασε από τον αόρατο κόσμο της σκέψης στον ορατό υλικό κόσμο.
Μία από τις βασικές αρχές της δημιουργικότητας λέει πως για να πετύχεις οτιδήποτε θα πρέπει αυτό που συνειδητά θέλεις και αυτό που υποσυνείδητα πιστεύεις σε σχέση με αυτό, να είναι σε αρμονία.
Οι περισσότεροι άνθρωποι όμως χρησιμοποιούν τη φαντασία τους για να σκοτώνουν τα όνειρα τους. Από τη μια εκφράζουν την επιθυμία τους και από την άλλη η φωνή μέσα τους την ακυρώνει εκφράζοντας πολλές αντιρρήσεις. Οι επιθυμίες μας μοιάζουν κατά κάποιο τρόπο με το γκάζι του αυτοκινήτου που κάνουν το όχημα να κινείται. Οι αντιρρήσεις του υποσυνείδητου νου είναι το φρένο. Οταν πατάμε γκάζι και φρένο μαζί το όχημα ακινητοποιείται.
Για να προχωρήσουμε αληθινά είναι αναγκαίο να πάρουμε το πόδι μας από το φρένο και να πιστέψουμε, να πιστέψουμε στον εαυτό μας, να πιστέψουμε στις δυνατότητες μας χρησιμοποιώντας όλα τα δώρα που μας έχουν δοθεί.

Και τότε σε κάθε μίλι της διαδρομής η πίστη θα αυξάνεται, η δύναμη θα κορυφώνεται και οι απεριόριστες δυνατότητες θα εμφανίζονται
Τα πάντα είναι δυνατά γι αυτόν που πιστεύει και με θάρρος και αποφασιστικότητα παίρνει το δρόμο για το προσκύνημα του σκοπού και των ονείρων του χωρίς φανφάρες και τυμπανοκρουσίες…απλά επειδή πιστεύει ότι του Α Ξ Ι Ζ Ε Ι …

Σας φιλώ και εις αύριο με υγεία

Μην Αγγίζετε

Γιατί πηγαίνουμε σχολείο; Καταρχάς για να γίνουμε φρόνιμα και τακτικά παιδιά έλεγε ο Καντ
Χθες άνοιξαν τα σχολεία και θεωρούσα τον εαυτό μου τυχερό που έχω ανάμνηση από την πρώτη μέρα σ αυτό, σε σχέση με τα σημερινά παιδάκια που δικαίως θα αναρωτηθούν ποια πρώτη μέρα; Στον παιδικό σταθμό στο προνήπιο, στο νηπιαγωγείο στο δημοτικό; Η καλή ( και καλά) χρήση των ωρών και των ημερών αυτός ο εγκλιματισμός στην κανονικότητα αρχίζει πια από την βρεφική ηλικία.
Βλέπω μικρούλικα ξανθά, μελαχρινά καστανά (και σπανίως κοκκινομάλλικα) παιδάκια με αυτή τη ματιά της κούρασης και της βαριεστημάρας να σούρνονται στην κυριολεξία από τους γονείς σε ένα σωρό δραστηριότητας που σπάνια τα κάνουν χαρούμενα αλλά και που οι γονείς νιώθουν εγκλωβισμένοι και δυσανασχετούν για το πρόγραμμα που οι ίδιοι δημιούργησαν για τα παιδιά τους.
Πιστεύω ότι όλο αυτό είναι μια κόλαση για τα παιδιά και μέσα από αυτήν την υπεραπασχόληση μαθαίνουν πως να αποφεύγουν τη ζωή αντί να μάθουν πως να τη ζουν…
Το παρόν τους μοιάζει με μια βιτρίνα ενός πανάκριβου υαλοπωλείου με την ένδειξη: Μην αγγίζετε.
Η μαγεία του να φαντασιώνεσαι το μέλλον, να χαϊδεύεις την εικόνα του χωρίς όμως να υπάρχει χρόνος για να ζήσεις το παρόν. Από νωρίς φυλακίζονται οι μέρες και οι εβδομάδες σε έναν άκαμπτο κορσέ ενός προγράμματος για να κερδίσει κάποιος μια θέση στο μέλλον. Και όταν έρθει το μέλλον; κανείς δεν μπορεί να το απολαύσει γιατί έχει εκπαιδευτεί στην αρκουδαναρρίχηση και το θυσιάζει για να χαϊδέψει ένα άλλο μέλλον… απλά γιατί δεν ξέρει να ζει και να απολαμβάνει τη στιγμή.
Από νωρίς μέσα στις καρδιές των παιδιών φωλιάζει πάντα η ελπίδα μιας ανατροπής του ασφυκτικού προγράμματος που είναι τα κάγκελα της φυλακής αλλά και η υπόσχεση της δραπέτευσης …..

Η στάμπα στο μπλουζάκι

Χωρίς να το καταλαβαίνουμε στέλνουμε με το σώμα μας και με τη συμπεριφορά μας γενικότερα κάποια μηνύματα στους άλλους. Ετσι είναι σαν να φοράμε ένα μπλουζάκι που πάνω του υπάρχει μια στάμπα με κάποιο μήνυμα.

Οι άνθρωποι που περπατάνε μαζεμένοι μιλάνε σιγά και παραπονιάρικα και φαίνονται ανήσυχοι είναι σαν να φοράνε στο μπλουζάκι με μια στάμπα που λέει: Σε παρακαλώ μη με κλωτσάς είμαι θύμα. Ετσι δίνουν στους άλλους ένα αόριστο μήνυμα. Και τότε οι άλλοι η τους υποτιμούν η θέλουν να τους σώσουν.

Οι άνθρωποι που έχουν ένα έκπληκτο και συγχυσμένο είναι σαν να φορούν τη στάμπα: Ε τι μπορεί να περιμένει κανείς από ένα βλάκα σαν και μένα; Κάνουν το βλάκα και μετά απορούν γιατί εκνευρίζουν τους άλλους.

Εκείνος που κάθεται αναπαυτικά στην καρέκλα του κοιτώντας με υπεροψία είναι σαν να φοράει τη στάμπα: Πες μου όλα σου τα βάσανα μπορώ να σε σώσω. Κάτω από αυτή τη φαινομενικά γεμάτη αυτοπεποίθηση συμπεριφορά κρύβεται μια αίσθηση ανεπάρκειας που το άτομο νιώθει για τον εαυτό του και το να γίνει σωτήρας για κάποιον αυτο του δημιουργεί μια παροδική αίσθηση αξίας.

Αυτοί που όταν μιλάμε κουνάνε το δάκτυλο φοράνε τη στάμπα: Κάνε αυτό που σου λέω αλλιώς …..Πίσω από αυτή την αυταρχική συμπεριφορά κρύβεται ένας στερημένος από αγάπη και επιβεβαίωση άνθρωπος που είναι πολύ πιθανό να μεγάλσε από απαιτητικούς και αυταρχικούς γονείς.

Μια γυναίκα που προκαλεί μονίμως με το ντύσιμο της και με το σώμα της είναι σαν να φοράει μια στάμπα: Είμαι διαθέσιμη. Σε ένα επιφανειακό επίπεδο φαίνεται να υπόσχεται πολλά αλλά στο βάθος υπάρχει μια ανάγκη να βασανίσει τους άντρες επειδή δεν τους εκτιμά και δεν τους εμπιστεύεται.

Το κάθε μήνυμα έχει τον κατάλληλο αποδέκτη. Ετσι λοιπόν για το κάθε θύμα υπάρχει ένας σωτήρας και για τον κάθε βασανιστή ένα θύμα. Το κάθε παιχνίδι που παίζεται χρειάζεται πάντα δύο κανείς δεν μπορεί να παίξει ένα παιχνίδι μόνος του. Ολα τα παιχνίδια που παίζουν οι άνθρωποι είναι κατάλοιπα των παιδικών τους χρόνων στην προσπάθεια τους να πάρουν το χάδι και την αγάπη. Οι άνθρωποι παίζουν ρόλους και παιχνίδια γιατί κάτι θέλουν να κερδίσουν. Στην πραγματικότητα όμως αυτός που περνάει τη ζωή παίζοντας ρόλους και παιχνίδια δεν ανήκει στους κερδισμένους.

Ο τρόπος για να σταματήσει κάποιος να παίζει ρόλους και παιχνίδια είναι να σταματήσει να υποτιμάει τους άλλους αλλά και τον εαυτό του. Ωστόσο όταν κάποιος σταματάει να το κάνει αυτό, είναι φυσικό να νιώθει μια απόγνωση του τύπου και τώρα τι κάνουμε; Για να γεμίσει το κενό χρειάζεται να δώσει στον εαυτό του με υγιείς τρόπους πια, αυτά που ακριβώς χρειάζεται, δηλαδή αγάπη αναγνώριση, αποδοχή και να ασχοληθεί με το να γεμίσει το χρόνο του δημιουργικά.

Πρέπει να αγαπάς τον εαυτό σου για να μπορείς να είσαι αυθεντικός. Να σταματήσεις να τροφοδοτείς την ψευδή εικόνα που θες να έχουν οι άλλοι για σενα. Διατύπωνε ακριβώς τις επιθυμίες σου και μη λες ότι νάναι. Αν εσύ δεν ξέρεις ποιός είσαι και τι θέλεις τότε οι άλλοι θα σου δίνουν ότι τύχει….. Μην είσαι βολικός προσπάθησε να είσαι αληθινός. Είναι ο μόνος τρόπος για να έχεις σχέσεις αγάπης, εκτίμησης και σεβασμού.
Γιατί οι άνθρωποι γύρω μας, μας κοιτάζουν με το ίδιο τρόπο που βλέπουμε τον εαυτό μας και μας δίνουν αυτό που εμείς δίνουμε στον εαυτό μας, επειδή πιστεύουμε ότι αυτό μας αξίζει.
Αν νοίωθεις αμήχανος για το ποιός είσαι τότε και οι άλλοι θα είναι μπερδεμένοι σε σχέση με τον τρόπο που θα σου συμπεριφέρονται. Μην περιμένεις να σε σεβαστούν, να σε εκτιμήσουν, να σε αγαπήσουν οι άλλοι αν δεν το κάνεις εσύ πρώτα για τον εαυτό σου. Οι άνθρωποι γύρω μας απλά αντανακλούν τη εικόνα που έχουμε τον εαυτό μας.

Σας φιλώ και εις αύριο με υγεία

Σεπτέμβρης

Από τα αρχαία χρόνια αυτός ο μήνας ήταν το ξεκίνημα της καινούριας χρονιάς.
Σεπτέμβρης μήνας περισυλλογής που μας δίνει την ευκαιρία να κάνουμε μια καινούρια αρχή και να σκεφτούμε όλα αυτά που έχουν αληθινή αξία.
Αυτό το μήνα άνοιξε τον εαυτό σου στις θετικές αλλαγές, σπείρε τους δικούς σου προσωπικούς σπόρους και άφησε την εύγλωτη ευφυία της αγάπης να σε ξελογιάσει και να σε οδηγήσει στην πραγματοποίηση όλων των ωραίων σχεδίων σου.
Σ αυτή τη δύσκολη εποχή που διανύουμε η πίστη είναι αυτή που μπορεί να κρατήσει τα βήματα μας σταθερά. Είναι αναγκαίο όσο ποτέ άλλοτε να έχουμε πίστη στην πίστη, αγάπη στην αγάπη, πάθος στον ενθουσιασμό, τη χαρά, την προσφορά και την κατανόηση.
Αγαπημένοι μου φίλοι σας εύχομαι μέσα από την καρδιά μου σ αυτό το νέο ξεκίνημα αυτό το νέο μήνα να είστε ακλόνητοι σαν ένα βουνό και ευέλικτοι σαν τον άνεμο, να διακρίνεται πάντα τις απεριόριστες δυνατότητες σας, να ακούτε τη μουσική του πνεύματος σας, κάθε κύταρρο σας να λάμπει από υγεία και χαρά, να είστε λουσμένοι από το φως της αγάπης και όλα όσα ονειρεύεστε να γίνουν πραγματικότητα.

Σας φιλώ και εις αύριο με υγεία