Δεν έχει καμμιά σημασία ποιός ήσουν μέχρι χτές και πόσο βαρύ είναι το φορτίο σου από τη στιγμή που θα πάρεις την απόφαση να αλλάξεις τη ζωή σου υπάρχει μιά δύναμη που θα σε φροντίσει και σε καθοδηγήσει. Μιά στιγμή χρειάζεται για να ξαναθυμηθείς όλη σου τη δύναμη, μια στιγμή για να εμπιστευτείς ξανά, μια στιγμή για να στειλεις μια προσευχή ψηλά , μια στιγμή είναι όλο αυτό που χρειάζεσαι
Ποιός είναι ο υπέρτατος στόχος πίσω από κάθε φιλοδοξία και πίσω από κάθε δραστηριότητα; Το να είσαι ευτυχής μέσα σου. Κράτησε αυτή τη σκέψη. Χάραξε αυτή την αλήθεια στη συνείδηση σου, γράψτο στην παλάμη σου και ρίχνε κλεφτές ματιές μέσα στην ημέρα. Μουρμούρισε το μέσα σου, γράψτο στην καρδιά σου, πες το δυνατά το πρωί σαν ξυπνάς και το βράδυ πριν κοιμηθείς. Κάνε αυτή τη φράση προσευχή σου. Αυτό θα βάλει όλες σου τις δραστηριότητες σου στην πραγματική τους διάσταση. Τίποτα από όσα κάνεις δεν έχει αξία αν αυτό δεν κάνει καλό στο πνεύμα σου. Ο υπέρτατος στόχος κάθε φιλοδξίας είναι το να είσαι ευτυχής μέσα σου.
Ολοι μας έχουμε γεννηθεί με ένα θαυμάσιο δώρο που μπορεί να μας βοηθήσει να πετύχουμε οτιδήποτε θελήσουμε, αυτό είναι το μυαλό μας. Οι περισσότεροι ξέρουν πολύ λίγα πράγματα για το πως λειτουργεί. Το μυαλό μας από την άποψη δυνατοτήτων και πληροφοριών ξεπερνάει και το πιο εξελιγμένο κομπιούτερ τελευταίας τεχνολογίας. Μπορεί να αποθηκεύει 30.000.000 μικρές πληροφορίες ανά δευτερόλεπτο. Το ανθρώπινο νευρικό σύστημα αποτελείται από 28 δισεκατομμύρια νεύρα, με τα οποία επεξεργάζεται και ταξινομεί τις πληροφορίες που λαμβάνει μέσω των αισθητήριων οργάνων. Κάθε ένα απο αυτά τα νεύρα είναι ένα μοκροσκοπικό, αυτάρκες κομπιούτερ ικανό να αποθηκεύσει περίπου ένα εκατομμύριο μικρές πληροφορίες. Αυτά τα νεύρα λειτουργούν ανεξάρτητα αλλά συνεργάζονται και μεταξύ τους. Ο πιό γρήγορος υπολογιστής μπορεί να κάνει μόνο μία συσχέτηση κάθε φορά, αντίθετα η αντίδραση ενός νεύρου μπορεί να απλωθεί σε εκατοντάδες χιλιάδες νεύρα σε διάστημα μικρότερο των 20 δευτερολέπτων, όσο χρόνο χρειάζεται δηλαδή κάποιος για να ανοιγοκλείσει τα μάτια του. Ο εγκέφαλος μπορεί να επιτυχγάνει αυτή την ταχύτητα γιατί αντίθετα με το κομπιούτερ που πάει βήμα βήμα, τα δισεκατομμύρια νεύρα μπορούν όλα μαζί ταυτοχρόνως να εργαστούν ώστε να επιλύσουν ένα πρόβλημα.
Γιατί όμως δεν είμαστε ευτυχισμένοι και γιατί δεν καταφέρνουμε όσα επιθυμούμε;
Οταν ήρθαμε σ αυτή ζωή κανείς δεν μας έδωσε οδηγίες χρήσεως για το πως λειτουργεί αυτό το θαυμαστό εργαλείο, αντίθετα με έναν υπολογιστή που παίρνουμε μαζί μας οδηγίες για τη λειτουργία του. Κάποιοι χρησιμοποιούν αυτό το θαυμαστό εργαλείο με τρόπο καταστροφικό και κάποιοι άλλοι για να πετύχουν αυτά που επιθυμούν κάνοντας το έναν δυνατό σύμμαχο.
Αυτό που κανείς δεν μας έμαθε είναι ότι σκέψεις που κάνουμε έχουν μια τεράστια δύναμη και έλκουν αυτό που σκεφτόμαστε επίμονα. Αν εστιαζόμαστε σε αρνητικά πράγματα η σε πράγματα που δεν θέλουμε να συμβούν, αυτά συσσωρεύονται στη ζωή μας. Ετσι βάζουμε το μυαλό να λειτουργεί εναντίον μας. Ενας απλός τρόπος για να κάνουμε το νου μας σύμμαχο μας είναι να ξεκινήσουμε να σκεφτόμαστε και μιλάμε θετικά, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν θα έχουμε επίγνωση της πραγματικότητας. Είναι καλό να βλέπουμε την πραγματικότητα και να εργαζόμαστε πάνω στην καλύτερη εκδοχή της. Ετσι αυτό το θαυμαστό δώρο θα δουλέψει για το καλό μας. Αν επιθυμείς να αλλάξεις τη ζωή σου το πιό σημαντικό που έχεις να κάνεις είναι να αλλάξεις τις σκέψεις σου. Γιατί οι σκέψεις δημιουργούν πράγματα και οτιδήποτε έχει δημιουργηθεί μέχρι τώρα γεννήθηκε προηγουμένως στο μυαλό κάποιου πριν γίνει υλκή πραγματικότητα. Αυτό ισχύει για όλα. Για τις σχέσεις μας, την υγεία μας, το πως ζούμε την κάθε μέρα της ζωή μας. Σήμερα ξεκίνησες τη μέρα σου κάνοντας δεκάδες επιλογές από το τι θα φορέσεις, που θα πας σε ποιόν θα χαμογελάσεις και πολλές άλλες. Διάλεξε σήμερα τι θα σκεφτείς γιατί οι σημερινές σου σκέψεις θα χτίσουν τη μελλοντική σου ζωή και θα πας τόσο ψηλά όσο κι αυτές.
Το όχι μπορεί να είναι μια υπέροχη λέξη εξίσου υπέροχη με το ναι. Κάθε φορά που αρνιόμαστε την ανάγκη να πούμε όχι ελαττώνουμε τον αυτοσεβασμό μας. Δεν είναι μόνο δικαίωμα μας να λέμε όχι είναι και υποχρέωση μας. Κάνουμε ένα δώρο στον εαυτό μας κάθε φορά που λέμε όχι στις παλιές συνθήκες που κατασπαταλούν την ενέργεια μας , κάθε φορά που λέμε όχι σε οτιδήποτε κλέβει την εσωτερική μας χαρά, κάθε φορά που λέμε όχι σε οτιδήποτε μας αποπροσανατολίζει από το σκοπό μας. Είναι και ένα δώρο για τους άλλους να πούμε όχι όταν οι προσδοκίες τους δεν δεν ηχούν αληθινές στα αυτιά μας, γιατί έτσι τους αφήνουμε ελεύθερους να ανακαλύψουν καλύτερα την αλήθεια της δικής τους διαδρομής και την αληθινή δύναμη του εαυτού τους. Το όχι είναι πολλές φορές θεραπετικό και λυτρωτικό γιατί εκφράζει την ακλόνιτη απόφαση μας να προασπίσουμε ότι πιστεύουμε ότι είναι αληθινό για μας. Ετσι λοιπόν το όχι μας γίνεται ναι στη ζωή, ναι στην αγάπη, ναι στην αυθεντικότητα, ναι στη φιλία ναι σε όλες τις υψηλές μας αξίες.΄
Σήμερα σκέφτηκα να βάλω ξανά 3 παλιά αγαπημένα άρθρα για τους καινούριους φίλους.
Η ψυχή θέλει χώρο να φολοξενηθεί.
Ο κάθε άνθρωπος είναι ένας κόσμος, είναι κάτι μοναδικό εξαιρετικό, αξιοπρόσεκτο, ανεπανάληπτο είναι ένα σημείο που διασταυρώνοται τα μονοπάτια της γης και του ουρανού. Ετσι και η ιστορία του είναι σημαντική αιώνια και θεϊκή. Μέσα από κάθε άνθρωπο παίρνει μορφή και σχήμα το πνεύμα κι αυτό τον κάνει θαυμαστό. Ο καθένας μέσα από την ατένιση του στον κόσμο αναζητά να προσδιορίσει τον εαυτό του, τους ανθρώπους γύρω του, και να κατανοήσει το σκοπό του. Ο καθένας κουβαλάει κατάλοιπα από τη γέννηση του και από τα παιδικά του βιώματα, φως και σκιές ενός αρχέγονου κόσμου. Ολοι μας έχουμε μιά κοινή καταγωγή και αναδυθήκαμε μέσα από μιά αστραπή στον ίδιο περίλαμπρο κήπο. Ωστόσο ο καθένας έχει τη δική του διαδρομή, τη δική του αποστολή, τα δικά του χαρίσματα, το δικό προσωπικό έργο.
Σαν παιδιά είχαμε όλοι μας μεγάλο χώρο για να φιλοξενήσουμε την ψυχή, το πνεύμα και την φαντασία μας που ήταν απέραντα και μαγικά. Σαν παιδιά μπορούσαμε να βάζουμε πράγματα το ένα δίπλα στο άλλο που τα μυαλά των ενηλίκων θα πάθαιναν σύγχυση και θα βρίσκονταν σε εμπόλεμη κατάσταση αν το τολμούσαν.
Καθώς μεγαλώναμε αρχίζαμε να επιθεωρούμε τα πράγματα με σκοπό να τα τα τακτοποιήσουμε έτσι ώστε να μην αφήσουμε καθόλου χώρο για ερωτήματα. Ομως για να προχωρήσουμε έχουμε ανάγκη από αυτό το ζωηρό, άγρυπνο, κεραυνοβόλο, φιλέρευνο, παιδικό, αθώο πνεύμα που μπορεί να κάνει τα όνειρα έργα, τους σπόρους δέντρα και τη ζωή να επεκταθεί πέρα κι από την πιό κοφτερή άκρη του απείρου.
Πριν η άμμος γίνει μαργαριτάρι
Πολλές φορές εργαζόμαστε σκληρά για πράγματα κι αυτό που συναντάμε είναι μόνο πόρτες κλειστές. Κάτι τέτοιες στιγμές το χειρότερο δεν είναι ότι υποχωρεί το συναίσθημα της πίστης και της δύναμης, αλλά είναι η αίσθηση απογοήτευσης και αποτυχίας που έχουμε. Νομίζω ότι αυτές οι στιγμές είναι πριν ο κόκκος της άμμου μέσα στο στρείδι γίνει μαργαριτάρι. Οταν το συνειδητοποιήσουμε αυτό, τότε γεμάτοι ευγνωμοσύνη μπορούμε να προσεγγίσουμε τη φωτεινή πηγή της δύναμης και να αφήσουμε το φως της να διαπεράσει το δικό μας σκοτάδι.
Από ….. εως το σημερινό άμθρωπο
Σύμφωνα με τους επιστήμονες τα όντα που εξελίχθηκαν στους σύγχρονους ανθρώπους και τους σημερινούς πιθήκους είχαν πιθανόν έναν κοινό πρόγονο πριν από 6 ως 7 εκατ. χρόνια.
Σκεφτόμουν ότι στο δρόμο από τον πίθηκο στον άνθρωπο των καιρών μας, η από τον παλαιό στο σύγχρονο άνθρωπο, σ αυτόν τον μακρύ δρόμο δεν μπορεί να πει κανείς ότι οι φυσιολογικοί άνθρωποι έκαναν τα πράγματα να πάνε από το ένα στάδιο στο άλλο. Οι φυσιολογικοί άνθρωποι είναι πάντα προσκολλημένοι στο υγιές και στο παραδοσιακό. Ενας φυσιολογικός πίθηκος δεν θα μπορούσε να εγκαταλείψει το δέντρο και να περπατήσει στη γη όρθιος. Αυτός που πρώτος το έκανε αυτός που πρώτος το προσπάθησε, που πρώτος το ονειρεύτηκε ήταν ένας οραματιστής και εκκεντρικός πίθηκος, ένας ποιητής, ένας ανανεωτής και καθόλου φυσιολογικός πίθηκος. Οι φυσιολογικοί ήταν εκεί για να διατηρήσουν και να υπερασίσουν έναν εδραιωμένο τρόπο ζωής για να δυναμώσουν μιά φυλή και ένα είδος. Οι οραματιστές ήταν εκεί για να τολμήσουν να κάνουν άλματα, να ονειρευτούν αυτό που δεν είχε τολμήσει κανείς να ονειρευτεί. Ο φυσιολογικός φρόντιζε για την διατήρηση του είδους και ο οραματιστής για να διασφαλίσει ένα άλλο αγαθό της ανθρωπότητας, την εξέλιξη. Και νομίζω ότι η ιστορία ολόκληρης της ανθρωπότητας είναι μιά παλινδρομική κίνηση ανάμεσα σ αυτούς τους δύο πόλους. Ο ένας πόλος κρατάει γερά αυτό που έχει επιτευχθεί και ο άλλος πετάει αυτό που έχει επιτευχθεί για να κάνει ένα άλμα για κάτι ανώτερο.
Για μένα ο ιδανικός άνθρωπος θα ήταν ένα φυσιολογικό άτομο που θα ζούσε με την αίσθηση της ασφάλειας και της αρμονίας σε σχέση με τον εαυτό του και τους γύρω του. Καμμιά φορά θα έγραφε ποίηση και άλλωτε θα συνέθετε μουσική και καμμιά φορά θα ανέσυρε από μέσα του την ανάμνηση των πιθήκων και κάποιες άλλες φορές θα είχε τη διαίσθηση των μελλοντικών αλλαγών και των ελπίδων. Αλλά πάνω από όλα αυτό το άτομο δεν θα αντιστεκόταν στην εξέλιξη όταν κάποια καινούρια απαίτηση του ιδανικού του το ζητούσε γιατί θα ήταν εναρμονισμένο με τον εαυτό του, με τις αξίες του και με τη ροή.
Οταν αγαπάς το σύντροφο σου, αλλά παρατηρείς ότι συνέχεια και πολλές φορές χωρίς λόγο του βρίσκεις λάθη, ίσως κάτω από αυτό να κρύβεται κάτι πολύ σημαντικό. Συχνά όταν βρίσκεις λάθη στο σύντροφο σου, αυτό μπορεί να συμβαίνει επειδή στην πραγματικότητα τον βλέπεις σαν τη μητέρα σου ή τον πατέρα σου ή κάποιον άλλον από το παρελθόν σου. Ο σύντροφος σου γίνεται για σένα εκείνο το πρόσωπο γιατί εσύ ασυνείδητα τον μετατρέπεις σε εκείνο το πρόσωπο. Αυτό είναι ένα συνηθισμένο φαινόμενο προβολής. Ετσι εξ αιτίας των προβολών παρερμηνεύεις τη συμπεριφορά του. Ρώτησε τον εαυτό σου γιατί χρειάζεται να νοιώθεις συνεχώς δυσαρέσκεια και αν υπάρχει κάποια κατάσταση ή κάποιος φόβος από το παρελθόν που σε έκανε να νοιώσεις τα ίδια συναισθήματα. Κάνε μετά μια ειλικρινή κουβέντα με το σύντροφο σου λέγοντας του αυτά που σε ενοχλούν χωρίς να τον κατηγορείς αφού προηγουμένως του πεις και όλα αυτά που εκτιμάς σε εκείνον. Είναι πολύ σημαντικό να κάνεις συναισθηματική φασίνα και να μην αφήνεις τη δυσαρέσκεια να συσσωρεύεται. Ετσι θα υπάρχει αληθινή σύνδεση και η σχέση θα είναι ένα μέρος που ατελείωτα θα μπορείς να δίνεις και να παίρνεις αγάπη.
Ζούμε σε μια παράξενη εποχή που κάποιοι πηγαίνουν στους ψυχιάτρους και στους ψυχολόγους και αυτό που στην ουσία θέλουν να πάρουν είναι φιλία με την ώρα και πληρώνουν γι αυτό.
Εχει έρθει η ώρα να μάθουμε πως να κρατάμε ο ένας το χέρι του άλλου και πως να φροντίζουμε ο ένας τον άλλο με τρόπους αποτελεσματικούς. Η μοναξιά είναι η δίψα της ψυχής να συνδεθεί, η λαχτάρα της να γίνει κατανοητή.
Υπάρχουν πάντα εκείνοι που σ αγαπούν όταν είσαι επιτυχιμένος και όταν πηγαίνουν όλα καλά στη ζωή σου, αλλά ελάχιστους όμως θα βρεις να σε ακούσουν όταν είσαι απελπισμένος. Ολοι μας χρειαζόμαστε τους φίλους στις λιγότερο καλές στιγμές μας, το ίδιο καλούς φίλους στη θλίψη και στη χαρά.
Και κλείνω με ένα παλιό αγαπημένο άρθρο για την πολύτιμη φιλία.
Οταν κάποιος είναι θλιμμένος, είναι ευχάριστο να κοιμάται στη ζεστασιά του κρεβατιού του, και εκεί, όταν η κάθε προσπάθεια και η κάθε αντίσταση εξαφανίζεται, με το κεφάλι κάτω από τα σκεπάσματα να παραδίνεται ολοκληρωτικά θρηνώντας όπως τα κλαδιά στο φθινοπωρινό αέρα. Αλλά υπάρχει ένα κρεβάτι καλύτερο από το δικό μας, γεμάτο με εξαίσια αρώματα. Είναι η φιλία. Οταν η καρδιά μας τουρτουρίζει ακουμπάμε εκεί τις σκέψεις μας και τα συναισθήματα μας, στη ζεστή τρυφερότητά της, χωρίς να διακρίνουμε τίποτα έξω, χωρίς να θέλουμε να υπερασπιστούμε τον εαυτό μας, αλλά από αυτό το θαύμα της αποδοχής, της αγάπης και της κατανόησης, παίρνουμε αμέσως δύναμη, γινόμαστε αήττητοι ξανά, και κλαίμε από χαρά που υπάρχει ένα μέρος που μπορούμε να οχυρώνουμε την εμπιστοσύνη μας.
Όταν κάποιος φίλος μας λέει το πρόβλημα του εύκολα μπορεί να κάνουμε το λάθος να υποθέσουμε ότι θέλει τη συμβουλή μας. Πολλές φορές λέμε στους άλλους τη γνώμη μας η ακόμα τους υποδεικνύουμε τι θα έπρεπε να κάνουν, τη στιγμή που εκείνοι το μόνο που θέλουν είναι απλά να τους ακούσουμε και να μείνουμε μαζί τους για να τους δώσουμε δύναμη. Είναι δύσκολο να ακούς πραγματικά αυτό που έχουν να σου πουν οι άλλοι χωρίς να ασκείς πάνω τους εξουσία. Πολλοί παθαίνουν σύγχιση όταν ακούνε ένα φίλο και νομίζουν ότι πρέπει να κάνουν κάτι για να τον σώσουν. Ετσι καταλήγουν στο να πάρουν τη ζωή του φίλου τους από τα χέρια του και στην προσπάθεια τους να τον τραβήξουν έξω από την τρύπα που βρίσκεται πέφτουν εκείνοι μέσα.
Ο ρόλος του φίλου δεν είναι να αποφασίζει ούτε να παρεμβαίνει, ο ρόλος του είναι να κατανανοεί να αποδέχεται και να προσφέρει δύναμη έτσι ώστε εκείνος που εκτιμά να σταθεί στα πόδια του και να μπορέσει να αγωνιστεί ο ίδιος για να δυναμώσει τον εαυτό του.
Ολοι μας χωρίς καμμία εξαίρεση έχουμε την ανάγκη να προσφέρουμε στον κόσμο γύρω μας αλλά και να πάρουμε. Η ζωή μοιάζει με μια τράπεζα στην οποία γίνονται καταθέσεις και αναλήψεις. Μερικές φορές παίρνεις από την τράπεζα αυτό που καταθέτεις και μερικές φορές παίρνεις κάτι άλλο, ενώ η ενέργεια που είχες καταθέσει πηγαίνει σε κάποιον άλλο. Και παρ όλο που κάποιος φορές εκείνοι που κάνουν τις μεγαλύτερες καταθέσεις δεν παίρνουν όσα ένας ο οποίος καταθέτει λιγότερα, η ενέργεια που έχει επενδυθεί αποδίδει πάντα.
Κάποιοι δίνουν για να πάρουν η για να ελέγξουν τους άλλους. Κάποιοι άλλοι θεωρούν ότι οι γύρω τους δεν μπορούν να τα καταφέρουν χωρίς αυτούς και επιδιώκουν να τους σώσουν επειδή τους θεωρούν ανίκανους. Κάποιοι άλλοι προσφέρουν χωρίς να περιμένουν αντάλλαγμα, το κάνουν με όλη τους την καρδιά και τότε συμβαίνει κάτι μαγικό, επιστρέφει πίσω σε αυτούς πολλαπλάσια ενέργεια απο εκείνη που έχουν δώσει. Κάποιοι νοιώθουν καλά μόνο με το να δίνουν και κάποιοι μόνο με το να παίρνουν. Η διαδικασία της προσφοράς μοιάζει με τη διαδικασία της αναπνοής. Δεν μπορείς να κάνεις μόνο το ένα από τα δύο γιατί έτσι σκοτώνεις τη διαδικασία του αληθινού νοήματος του δοσίματος. Αυτός που μπορεί να δώσει με ανιδιοτέλεια είναι εκείνος που ξέρει και να δέχεται και εκείνος που ξέρει να δέχεται είναι εκείνος που ξέρει να προσφέρει και στον εαυτό του.
Γνώρισα πριν 3 χρόνια μια κοπέλα που είχε αφιερώσει στην κυριολεξία τη ζωή της στη φροντίδα των αδέσποτων ζώων. Επαιρνε 3 φορές την εβδομάδα αργά τη νύχτα τα τρόφιμα που είχαν περισσέψει από τα νοσοκομεία και τα πήγαινε στο βουνό για να ταϊσει τους σκύλους που έμεναν εκεί. Κάθε μέρα τουλάχιστον 6 ώρες τις αφιέρωνε στη φροντίδα των ζώων. Η ζωή της δεν πήγαινε και τόσο καλά και πολλές φορές σήκωνε τα μάτια της προς τον ουρανό με αγανάκτηση.
Υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι στη θέση της και όταν τους δει κάποιος από μακριά θα πεί μα γιατί συμβαίνει αυτό είναι τόσο καλοί άνθρωποι που είναι οι καταθέσεις τους; Πολλές φορές για κάποιους η ανάγκη της προσφοράς είναι στην πραγματικότητα φυγή, είναι ένας τρόπος για να ξεφύγουν από το να αντιμετωπίσουν και να λύσουν τις προκλήσεις της δικής τους ζωής. Ετσι λοιπόν αφιερώνονται στη διάσωση κάποιου άλλου, ενω στην πραγματικότητα παραμελούν τη δική τους ζωή. Το αποτέλεσμα είναι να είναι ο εαυτός και η ζωή τους στην αναμονή. Στην πραγματικότητα δεν μπορούμε να σώσουμε κανένα αν δεν σώσουμε προηγουμένως τον εαυτό μας. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα προσφέρουμε στους άλλους μέχρι να λύσουμε τα δικά μας προβλήματα. Εννοώ ότι χρειάζεται να διατηρούμε μια ισορροπία, να προσφέρουμε αλλά να μην στρεφόμαστε ενάντια στον εαυτό μας. Να υπηρετούμε τους συνανθρώπους μας με αγάπη αλλά να μην γινόμαστε δούλοι η θύματα η σωτήρες. Τα όρια είναι πολύ λεπτά σε αυτό το κεφάλαιο της προσφοράς. Αν αυτό που κάνουμε έχει αγάπη για μας τότε θα μπορεί να υπηρετήσει και το μεγαλύτερο καλό.
Η μεγαλύτερη ίσως αιτία δυστυχίας σήμερα στον κόσμο είναι η άποψη ότι υπάρχει κάπου ένας άνθρωπος στον κόσμο που θα ικανοποιήσει όλες τις ανάγκες μας, μια άποψη που μας μετατρέπει σε ανίσχυρα παιδιά αντί να είμαστε ενεργητικοί ενήλικες. Αν λειτουργούμε σαν άδεια δοχεία που περιμένουν κάποιον άλλο να τα γεμίσει τότε δεν θα αναλάβουμε ποτέ την ευθύνη να καλύψουμε τις δικές μας ανάγκες και θα λειτουργούμε μέσα στη σχέση σαν μισά άτομα προσκολλημένα τα οποία δεν θα μπορούν να συνδεθούν αληθινά.
Σε πολλούς ανθρώπους αρέσει να έχουν μιά συλλογή. Αλλοι είναι συλλέκτες έργων τέχνης, η γραμματοσήμων η δίσκων, η νομισμάτων, η παλαιών αντικειμένων. Υπάρχουν τόσα πράγματα που μπορεί να συλλέξει κανείς.
Η πιο πολύτιμη συλλογή όμως που μπορεί να έχει κάποιος είναι μια σειρά από θετικές σκέψεις για την προσωπική του αξία. Κανένας δεν μπορεί να αφαιρέσει με κανένα τρόπο αυτή τη συλλογή που μπορεί να αποτελείται από τρυφερές σκέψεις για τον εαυτό σου, από στιγμές δύναμης, από στιγμές αγάπης και ευγνωμοσύνης, από στιγμές χαράς και αυτοπεποίθησης, από συναισθήματα εκτίμησης αναγνώρισης και αποδοχής. Αν είσαι αποφασισμένος να την κρατήσεις και να προσθέτεις κάθε μέρα κάτι σ αυτή τη συλλογή, αυτό θα σε οδηγήσει στο να γίνεσαι κάθε μέρα πλουσιότερος.
Και όταν θα μπορείς να αναγνωρίσεις τους δικούς σου θησαυρούς, με μεγάλη ευκολία θα βλέπεις και τους θησαυρούς των άλλων και τότε η ζωή σου θα είναι απλά μαγική.
Myorama's Blog 