Με καθυστέρηση μιας μέρας λόγω υποχρεώσεων δεν έγραψα χθες τίποτε για τη γιορτή της μητέρας. Σήμερα σκέφτηκα να δημοσιεύσω ότι είχα γράψει για τη μητέρα μου.
Μάης 2010
Γύρω στα 15 μου εστιαζόμουν σ αυτά που με ξεχωρίζαν από τους άλλους, ίσως για να καλύψω την ανάγκη μου για σημαντικότητα η για να βρώ αιτία και να εκλογικεύσω τις επαναστατικές μου διαθέσεις. Το πρώτο άτομο στο οποίο εναντιώθηκα ήταν η μάνα μου, τόσο πολύ που πολλές φορές ένοιωθα ότι θα την αντάλλασα ευχαρίστως με τη μαμά μιας οποιασδήποτε συμμαθήτριας μου. Ενοιωθα να με υπερπροστατεύει, να ανησυχεί υπερβολικά και να είναι συνεχώς από πάνω μου σε κάθε τι. Ηθελα να με αγαπάει αλλά με το δικό μου τρόπο, ο δικός της τρόπος με καταπίεζε. Όταν κάποιος με επαινούσε όμως ήξερα ότι χρωστούσα τις αρετές μου στην οικογένεια μου και στην μαμά μου φυσικά. Διαφωνίες είχα πάντα μαζί της μέχρι τη μέρα που γύρισα από το μαιευτήριο τότε άρχισα να καταλαβαίνω τις συμπεριφορές της. Η μεγάλη επίγνωση με τη μορφή κεραμίδας ήρθε όταν ο γιός μου μιά μέρα μου είπε με αγανάκτηση ίδια η μαμάκα σου είσαι! Αυτή η φράση χτύπησε σαν σφυρί στο κεφάλι μου και είπα στον εαυτό μου: ναι είμαι ίδια η μάνα μου. Αυτά που με θύμωναν σε κείνη ήταν οι δικές μου συμπεριφορές που δεν αποδεχόμουν, κι αυτά που αγαπούσα σε κείνη κι αυτά δικά μου ήταν. Εχω την καλύτερη μαμά του κόσμου που κάνει πάντα το καλύτερο που μπορεί. Είναι η βεβαιότητα μου η πηγή της δίχως όρους και όρια αγάπης, μπορεί να μην είναι τέλεια για μένα όμως είναι ιδανική και νοιώθω βαθιά ευγνωμοσύνη για όλα αυτά που μου έδωσε και συνεχίζει να μου δίνει. Τη βλέπω που μεγαλώνει αλλάζει το βήμα της γίνεται πιό αργό, η ματιά της όμως είναι λαμπερή και σπινθηροβόλα σαν παιδική. Είναι ο θησαυρός μου χρόνια πολλά μανούλα, χρόνια πολλά και σε όλες τις μαμάδες του κόσμου να έχετε πάντοτε υγεία και χαρά. Ας τους δώσουμε στοργή και αγάπη και ας μην τους θυμώνουμε αν κάτι έκαναν λάθος πάντοτε κάνουν το καλύτερο που μπορούν από την πρώτη στιγμή ……. μέχρι την άκρη του κόσμου.
Μάης 2011
Είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που γιορτάζω τη γιορτή της μητέρας χωρίς τον πατέρα μου. Αυτή η μέρα ήταν πάντα μια κοινή γιορτή, που έγραφα κάρτες και έπαιρνα λουλούδια και στους δύο λόγω του ότι ο πατέρας μου στεκόταν δίπλα μου και σαν μάνα και η μάνα μου και σαν πατέρας. Τώρα βλέπω την μητέρα μου εδώ και 8 μέρες να πενθεί για την απώλεια του συντρόφου της, τον οποίο λάτρευε, αλλά παρ όλα αυτά να μπορεί να δώσει προτεραιότητα στον δικό μας πόνο και να μας παρηγορήσει να μας καταλάβει και να μας στηρίξει.Τη βλέπω να μεγαλώνει, να αλλάζει το βήμα της και γίνεται πιό αργό, η ματιά της όμως είναι λαμπερή και σπινθηροβόλα σαν παιδική. Είναι ο θησαυρός μου χρόνια πολλά μανούλα από την πρώτη στιγμή ……. μέχρι την άκρη του κόσμου θα σ αγαπώ.
30 Δεκέμβρη 2011
Ονειρεύτηκα τη δύση του ήλιου που φώτιζε από μακριά την άμμο της θάλασσας. Το λυκόφως έπεφτε και νόμιζα ότι ήταν όπως όλα τα λυκόφωτα και σαν όλες τις δύσεις. Κάποιος μου έφερα ένα γράμμα που ήθελα να το διαβάσω αλλά δεν έβλεπα τίποτα. Και τότε μόνο κατάλαβα ότι παρόλο που νόμιζα ότι υπήρχε άπλετο φως όλα ήταν σκοτεινά και η δύση του ήλιου ήταν υπερβολικά χλωμή και καθώς κοιτούσα την άμμο δεν μπορούσα να τη δω και ο ήλιος έμοιαζε άχρωμος σαν ήλιος σε μια πολική ακτή. Ξύπνησα με ένα συναίσθημα αδιόρατου φόβου και παγωνιάς, ήταν 22 μέρες πριν, ήταν η μέρα που έχασα τη μάνα μου. Έφυγε στα χέρια μου στο σπίτι μου ξαφνικά μετά από 10 μέρες νοσηλείας στο νοσοκομείο ενώ ήμουν μόνη μαζί της, και ενώ μιλούσαμε.
Επιχείρησα πολλές φορές να γράψω ένα άρθρο για τη μητέρα μου αλλά δεν τα κατάφερα. Τώρα που γράφω πιέζω πολύ τον εαυτό μου αλλά ξέρω ότι όταν θα καταγράψω τις σκέψεις μου και τα συναισθήματα μου θα νιώσω καλύτερα.
Η μάνα μου είναι για μένα ένα αδιάκοπο τραγούδι τρυφερότητας, καλοσύνης και χωρίς όρους και όρια αγάπης, ήταν ένα σταθερό έδαφος που μπορούσα να γείρω και να αποκοιμηθώ, ήταν η πόρτα του πατρικού μου σπιτιού, τα θεμέλια και τα γεμάτα φως παράθυρα, ήταν εκείνη που μπορούσε να μεταμορφώνει τη θλίψη της καρδιά μου και να κάνει τη χαρά να ανατέλλει με μια κουβέντα της γιατί διέθετε ψυχική αρχοντιά. Νοιώθω βαθιά ευγνωμοσύνη για όλα αυτά που μου έδωσε για όλες τις ευλογίες που πήρα από εκείνη. Όταν χάσαμε τον πατέρα μου την πρώτη Μάη του 2011 ενώ πενθούσε για την απώλεια του συντρόφου της, τον οποίο λάτρευε, παρ όλα αυτά έδινε προτεραιότητα στον δικό μας πόνο μας παρηγορούσε και μας μας στηρίζε.
Τώρα που έχω χάσει και τους δυο σκέφτομαι ότι ο πατέρας μου ήταν η κάθετη γραμμή της ύπαρξης μου, η ουσία και το βάθος ενώ η μητέρα μου ήταν η οριζόντια, ήταν η απλωσιά, η παρουσία της είναι παντού.
Aυτές οι τελευταίες μέρες είναι για μένα μέρες βαθιάς θλίψης, οι σκηνές από τα παιδικά μου χρόνια συνωστίζονται και το νερό των αναμνήσεων κυλάει με ιλιγγιώδη ταχύτητα στις τωρινές στιγμές μου και αφού τις περνάει μέσα από πολλές συναισθηματικές αναθυμιάσεις τις ανασύρει στην επιφάνεια.
Θυμάμαι όταν πηδούσα με όλες μου τις δυνάμεις, όταν φιλούσα τη μάνα μου χίλιες φορές, όταν έτρεχα μπροστά πολύ μακριά όπως ένα μικρό σκυλί η όταν έμενα πολύ πίσω για να μαζέψω παπαρούνες η σιτολούλουδα που τα κουβάλαγα φωνάζοντας χαρούμενα, δεν ήταν τόσο η χαρά του περιπάτου στα χωράφια του θείου μου, αλλά ήταν μια ανεξήγητη ευτυχία που αισθανόμουν μέσα μου που ήταν έτοιμη να απλωθεί στο άπειρο πέρα από το τέλος του ορίζοντα, των αμπελιών και του ουρανού.. Ηταν τότε που δεν μπορούσα καν να υποπτευθώ πως κάποια πράγματα τελειώνουν η αλλάζουν μορφή.
Και τώρα με παρηγορούν οι πυκνές φυλλωσιές των γεμάτων αγάπη αναμνήσεων, το φως που έλαβα που διαπερνά τη ματιά μου, και δεν καταλαβαίνω πραγματικά ποια μυστηριώδης οντότητα μέσα μου μεταστρέφει τη θλίψη της απώλειας σε πίστη, αγάπη ευγνωμοσύνη και αισιοδοξία. Ίσως να είναι το νοιάξιμο της μάνας μου από εκεί ψηλά, ίσως να είναι η ιδιότητα της ψυχής να θεραπεύει και να κλείνει μόνη τις πληγές της ίσως να είναι η πίστη μου πως μπορεί ο κόσμος να έρχεται και να φεύγει αλλά η ψυχή είναι αθάνατη και κατοικεί σε σφαίρες φωτός…
Σας φιλώ και εις αύριο με υγεία
Myorama's Blog 