Ο άνθρωπος που αντικρίζω με ελπίδα, με προσδοκία, με αξιώσεις ή με χλεύη, δεν είναι άνθρωπος είναι ένας θολός καθρέφτης των επιθυμιών και των φόβων μου. Χωρίς να το καταλαβαίνω κοιτάζοντας τον θέτω κάποια περιοριστικά ερωτήματα. Είναι αυτός ο άνθρωπος καταδεκτικός η ακατάδεκτος; Με σέβεται; Μου ταιριάζει; Τι μουσική ακύει; Εχει ιδέα από τέχνη; Με εκατοντάδες τέτοια ερωτήματα αντικρίζουμε τους άλλους, ψάχνοντας να βρούμε στην εμφάνιση, η στη συμπεριφορά τους κάτι που να μας ταιριάζει. Οταν παραιτηθούμε από κάθε προσδοκία τότε καθαρίζει το βλέμμα μας και τα πάντα αλλάζουν. Ο άνθρωπος παύει να είναι επικίνδυνος η ακίνδυνος, ανιαρός η ενδιαφέρων, καλοπροαίρετος η σκληρός, δυνατός η ανίσχυρος τότε μεταμορφώνεται και γίνεται όμορφος και σπουδαίος. Αν βρεθούμε σ αυτή την κατάσταση για λίγες μέρες, η για μερικές ώρες, η ακόμη για λίγα λεπτά, θα βιώσουμε την απόλυτη χαρά και την ολοκληρωτική σύνδεση. Ο κόσμος θα είναι διαφορετικός και θα πάψει να είναι καθρέφτης η γελοιογραφία των επιθυμιών μας. Ομορφος η άσχημος, νέος η γέρος, καλός η κακός, σκληρός η τρυφερός δεν είναι πιά αντιθέσεις, δεν είναι πιά κριτήρια, όλοι θα είναι σημαντικοί και κανείς δεν θα μπορεί να περιφρονηθεί, γιατί απλά θα είναι, αυτό που είναι.
Σας φιλώ και εις αύριο με υγεία.
Myorama's Blog 